Α. Το ΔΙΚΑΙΩΜΑ και Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ του μέσου.
Αν μας πει κάποιος ότι έχετε το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να σηκώσετε με το ΜΕΣΟΝ της άρσης βαρών 50 τόνους τότε (επειδή δεν υπάρχει τέτοια ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ) το δικαίωμα αυτό είναι μεγάλη απάτη εκ μέρους του προτείνοντα.
Έτσι λοιπόν και με τους ολιγαρχικούς που προτείνουν τα δημοψηφίσματα σαν βασικό μέσον για το πέρασμα της νομοθετικής εξουσίας στο λαό.
Σου λένε «έχεις το δικαίωμα οποιονδήποτε νόμο να τον ακυρώσεις» Όμως τι πιο μεγάλη παγίδα-εξαπάτηση από αυτό; Υπάρχει εδώ τέτοια πρακτική δυνατότητα;
Ο ετήσιος αριθμητικός όγκος των θεμάτων-προβλημάτων είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ. Θέματα παγκοινωνικά (νέοι νόμοι και εκατοντάδες τροποποιήσεις νόμων), περιφερειακά, δημοτικά επαγγελματικά ή άλλων συλλογικοτήτων για όσους συμμετέχουν σε αυτές κοκ.
Μέχρι εδώ όλοι συμφωνούμε. Έχει ο λαός λοιπόν τη ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ να αποφασίζει διά ΜΕΣΟΥ των δημοψηφισμάτων για όλα τα θέματα; Όχι γιατί από τη φύση κάτι τέτοιο είναι πρακτικά αδύνατο.
Εδώ οι ολιχαρχικοί είναι αναγκασμένοι να βάλουν την πρώτη τους παγίδα στην κοινωνική συνείδηση .
Σου λένε: «Δεν μπορεί να γίνεται δημοψηφίσματα για όλα αλλά όμως μπορεί να γίνεται για τα λίγα, τα πιο σημαντικά».
Μπορεί όμως να επιλέξει κανείς - ΚΡΙΝΕΙ ποια είναι τα πιο ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ από τα 1000 περίπου θέματα όταν δεν έχει την πρακτική ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ να τα γνωρίσει όλα καλά; (για να τα μελετήσει καλά θα θέλει τουλάχιστον 10 χρόνια)
Να μην πάμε όμως μακριά αλλά ας κοιτάξουμε στην προσωπική μας ζωή. Πόσες φορές δεν αφήσαμε στην άκρη κάποιο πρόβλημα επειδή το θεωρήσαμε λιγότερο σημαντικό – επειδή δεν το γνωρίζαμε καλά - και μετά αποδείχθηκε ότι όχι μόνο ήταν σημαντικό αλλά ήταν και καθοριστικής σημασίας και σημαντικότερο σε σχέση με εκείνα που προηγουμένως είχαμε θεωρήσει πιο σημαντικά;
Μπορούμε να κρίνουμε τη σημαντικότητα των προβλημάτων χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα να γνωρίζουμε τα σημαντικότερα στοιχεία της ουσία τους; Φυσικότατα όχι. Να η απάτη που γίνεται με τη διακήρυξη του (τυπικού) δικαιώματος και της πραγματικής δυνατότητας του μέσου.
Συνεχίζοντας στο ίδιο σκεπτικό διαφαίνεται και η άλλη παγίδα που στήνεται στο επόμενο επιχείρημα και η οποία λέει : «ο λαός αποφασίζει για ό,τι θεωρεί σημαντικό και τα άλλα στα οποία δεν θέλει να αποφασίσει, τα αφήνει να αποφασίζουν κάποιοι λίγοι (βουλευτές) αντί αυτού».
Μα ποιος και πως το ξέρει ότι ο λαός δεν θέλει πραγματικά να αποφασίσει για άλλα θέματα αφού ( ο λαός) δεν έχει την πρακτική δυνατότητα να γνωρίζει τη φύση όλων των προβλημάτων του; Τι δούλεμα!!! Και πότε εκδήλωσε αυτή τη θέλησή του - ας πούμε με δημοψήφισμα-;
Και αν ένας λαός επιλέγει μόνο το 1% των θεμάτων για να αποφασίζει, το κάνει επειδή δεν θέλει να αποφασίζει ο ίδιος για το άλλο 99% ή επειδή δεν έχει την συνολική πρακτική δυνατότητα και έτσι «θα κάνει την ανάγκη φιλότιμο»;
(Είναι ΑΚΡΙΒΩΣ σαν το εξής παράδειγμα. Κάποιος δίνει σε έναν 100 ογκώδεις φακέλους και του λέει «κοίτα και κρίνε ποιο είναι το πιο σημαντικό θέμα και σε πέντε λεπτά ξεκίνα να το φέρεις σε πέρας»)
Και ας υποθέσουμε ότι βρισκόταν μια ένεση που θα έκανε «τούρμπο» το μυαλό μας και θα μπορούσαμε να ξεπετάξουμε όλο τον όγκο των θεμάτων. Γιατί όμως μετά να μην έχουμε την πρακτική δυνατότητα να αποφασίζουμε και για τα λιγότερο σημαντικά; Το πιο πιθανό είναι ότι το 99% από τα λιγότερο υποτιθέμενα σημαντικά, θα έκανε πολύ μεγαλύτερη τη σημαντικότητά τους αθροιστικά σε σχέση με το 1% των σημαντικών.
Γιατί λοιπόν; Αν πρακτικά γινόντουσαν δημοψηφίσματα για όλα τα θέματα τότε δεν θα έφθαναν, από άποψη κόστους, ούτε 10 προϋπολογισμοί μιας Χώρας. (Και αν ακόμα αυτό ήταν πρακτικά δυνατόν -10 προϋπολογισμοί- τότε η ολιγαρχία θα έθετε σε ενέργεια τα τελευταία σχέδια της του τύπου «γραφείο πληροφοριών», «γκλάντιο» ή «κόκκινη προβιά» και θα τα πραγματοποιούσε με σχετική ευκολία αφού στη δημοψηφισματική πρόταση δεν υπάρχει και η εκτελεστική εξουσία στα χέρια του λαού).
Και αν για την καλή ενημέρωση σε ένα μόνο θέμα (επί εκατοντάδες ή και χιλιάδες όπως αναφέραμε) χρειάζεται ένας λόγος και 3-5 ας πούμε αντίλογοι τότε ο όγκος των πληροφοριών και της λογικής επεξεργασίας τους για να μπορεί κανείς να κρίνει στη συνέχεια τι είναι και τι δεν είναι σημαντικό ή και σωστό, γίνεται ΑΣΥΛΗΠΤΟΣ.
Και με τι κριτήρια να αφήσει κανείς προκαταβολικά κάποιους λίγους να φτιάχνουν το 99% των νόμων όταν για αυτό το 99% όχι μόνο δεν έχει ακούσει αντίλογους αλλά ούτε καν και τους λόγους; Πώς να τους αναθέσεις; Και αν μετά δεν σου αρέσει τίποτα από αυτό το 99% που αποφάσισαν οι λίγοι ( που δήθεν τους το είχε αναθέσει ) πάλι δεν έχεις ούτε τη δυνατότητα να διαθέτεις τη γνώση όλων των αντίλογων και ούτε την πρακτική δυνατότητα για να τα ακυρώσεις.
Χωρίς αυτή λοιπόν την πρακτική δυνατότητα για γνώση όλων των ουσιαστικών στοιχείων των θεμάτων, όλα τα υπόλοιπα ολιγαρχικά επιχειρήματα αυτού του τύπου, από λογικής άποψης, είναι ΕΝΤΕΛΩΣ της πλάκας. Άλλους στόχους έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους!!!!
Παρουσιάζουμε μόνο αυτή τη διάσταση και όχι τόσες άλλες όπως είναι η αλλοίωση της βούλησης των λαών που εκφράζονται με δημοψηφίσματα, πχ Ελβετία για την ΕΕ όπου ναι μεν ο λαός ψήφισε όχι στην ΕΕ αλλά οι ολιγαρχικοί υπέγραψαν όλες τις συμφωνίες με την ΕΕ σαν να ήταν πλήρες μέλος ή τη μη δυνατότητα των μικρών επαγγελματικών κατηγοριών να συλλέξουν υπογραφές για δημοψηφίσματα όταν θίγονται ή τη δυνατότητα των λίγων πρωτεργατών στη συλλογή υπογραφών για δημοψήφισμα οι οποίοι μπορούν να το ανακαλέσουν – αποσύρουν σε συνεννόηση με την κυβέρνηση είτε γιατί πείστηκαν είτε γιατί χρηματίστηκαν από κυβερνώντες ή από επιχειρηματίες ή την αντικατάσταση του ακυρωθέντος νόμου με δημοψήφισμα με κάποιον άλλο που επιφέρει το ίδιο ολιγαρχικό αποτέλεσμα – πχ κατάργηση του νόμου για τα χαράτσια και η αμέσως αντικατάστασή του με έναν άλλο που «κουρεύει» πχ τις καταθέσεις - κλπ.
Μένουμε μόνο στην πρακτική δυνατότητα του λαού για να γνωρίσει όλα τα προβλήματα που τον αφορούν έστω και σε ένα ικανοποιητικό βαθμό για να μπορεί να τα κρίνει.
Σημείωση 1:
Η ΠΟΛΥΘΕΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΠΟΛΥΠΛΟΚΟΤΗΤΑ των κοινωνιών μεγαλώνει με την πάροδο του χρόνου και σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με την πρόοδο της επιστήμης. Σε παλαιότερες εποχές οι ανάγκες για νομοθετική ρύθμιση των κοινών αντικειμένων αναφοράς των κατοίκων μιας Χώρας ήταν μικρή και επομένως αρκούσαν λίγοι νόμοι οι οποίοι θα μπορούσαν να επικυρωθούν από μια εκκλησία του Δήμου ή από συνελεύσεις κατοίκων.
Σήμερα όμως με την ιλιγγιώδη ανάπτυξη της επιστήμης γεννιέται η ανάγκη για νομική ρύθμιση σχεδόν του κάθε επιτεύγματος και η προσαρμογή παλαιότερων ρυθμίσεων στις απαιτήσεις της εξέλιξης. Πχ η επιστήμη μπορεί να κάνει αμβλώσεις; Τότε χρειάζεται νομοθετική ρύθμιση. Η επιστήμη μπορεί να κάνει κλωνοποίηση; Πάλι χρειάζεται το ίδιο κοκ.
Όμως όπως για κάθε κλειδαριά όσο ασφαλείας και να είναι υπάρχει πάντα και η δυνατότητα παραβίασής της έτσι και στην πολυθεματικότητα και πολυπλοκότητα των σύγχρονων και των μελλοντικών κοινωνιών μπορεί να υπάρχει η κατάλληλη λαϊκή απάντηση.
Πάντα θα υπάρχει η κατάλληλη πρακτική δυνατότητα, το κατάλληλο μέσον για να μπορεί η νομοθετική εξουσία να είναι κατά τρόπο αποτελεσματικό στα χέρια του λαού. Όσο πολύπλοκος και δυνατός και αν είναι ένας μηχανισμός πάντα ο λαός θα έχει την κατάλληλη δυνατότητα να τον απενεργοποιήσει. Πχ η μοτοσυκλέτα έχει ένα πολύπλοκο μηχανισμό. Όμως αρκεί να βάλουμε ένα μικρό χαρτάκι στο μπουζί της και την απενεργοποιήσαμε.
Οι κοινωνικοί αγωνιστές θα πρέπει να έχουν πάντα παρούσα στο μυαλό τους την πολυθεματικότητα και την πολυπλοκότητα και ταυτόχρονα να ψάχνουν απλά μέσα για την απενεργοποίησή της. Σε κάθε ιστορική στιγμή θα πρέπει να έχουν σταθερές ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ και τα ΜΕΣΑ που θα αποδίδουν την εξουσία στο λαό αλλά να τα ΑΛΛΑΖΟΥΝ κάθε φορά που το απαιτεί η εξέλιξη χωρίς όμως να αφήνουν να πέσει ούτε μια σταγόνα νερού στο κρασί του στρατηγικού σκοπού τους που είναι «ΟΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ».
Έτσι (που αν λάβουμε πχ υπόψη μας ότι τα θέματα των τροποποιήσεων νόμων κλπ τα οποία από μόνα τους είναι εκατοντάδες κάθε χρόνο) μπορούμε να υποθέσουμε ότι τα λιγότερα θέματα που θα υπάρχουν σήμερα σε μια Χώρα θα είναι 500. (γιατί σίγουρα είναι αρκετά πάρα πάνω.)
Λοιπόν, αν ο λαός έχει τη δυνατότητα να καθορίζει τη ζωή του μόνο για πέντε (5) από 500 θέματα ήτοι για το 1% και για τα άλλα 99% να του καθορίζουν άλλοι τη ζωή του είναι δημοκρατία ή ολιγαρχία; (Είπαμε ότι αν έκανε και περισσότερα δημοψηφίσματα δεν θα του έφταναν ολόκληροι κρατικοί προϋπολογισμοί γιατί τα δημοψηφίσματα κοστίζουν πολύ.)
Επομένως ο θεσμός των δημοψηφισμάτων είναι άκρως ολιγαρχικός γιατί στο ΣΥΝΟΛΟ τους - πολιτικό θεσμικό πλαίσιο- (τα δημοψηφίσματα) στην καλύτερη για το λαό περίπτωση δίνουν κατά 99% αριθμητικά τη ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ στους λίγους να αποφασίζουν για τη ζωή των πολλών ενώ ταυτόχρονα αφ ενός τους δίνουν τη μεγάλη πλειοψηφία της σημαντικότητας, σε σχέση με το συνολικό μέγεθος της σημαντικότητας όλων των προβλημάτων και αφ εταίρου δίνει τη δυνατότητα πάλι στους λίγους να εξαπατούν το λαό δια μέσου της προπαγάνδας τους λέγοντας ότι αυτό είναι δημοκρατία.
Το μέσον του δημοψηφίσματος μπορεί να ήταν επαρκές (αν χρησιμοποιούταν) σε πολύ παλαιότερες εποχές μικρής κοινωνικής πολυθεματικότητας και πολυπλοκότητας. Σήμερα δεν κάνει με τίποτα για να αποδώσει όλη τη νομοθετική στο λαό.
Θα μπορούσε όμως να χρησιμοποιηθεί από το λαό σε εξαιρετικές περιπτώσεις σαν υποβοηθητικό μέσον κάποιου άλλου κεντρικού μέσου ΑΝΑΔΕΙΞΗΣ της πραγματικής ΘΕΛΗΣΗΣ του λαού .
Ένα μέσον από μόνο του δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό. Εξαρτάται για πιο ΤΕΛΙΚΟ ΣΚΟΠΟ χρησιμοποιείται. Πχ με το μαχαίρι ένας μπορεί να κόψει το ψωμί και άλλος να κάνει φόνο.
Παρένθεση:
Γενικές συνελεύσεις:
Το ίδιο προβληματική από άποψη δυνατότητας είναι και η πρόταση, κάποιων πραγματικών αγωνιστών, για ανάληψη όλης της νομοθετικής εξουσίας από το λαό διά μέσου των γενικών τοπικών συνελεύσεων. Δηλαδή αν αποδοθεί στις μικρές τοπικές γενικές συνελεύσεις αρμοδιότητες νομοθετικής, πάλι ο όγκος των πληροφοριών παραμένει τεράστιος και επομένως η δυνατότητα για επαρκή ενημέρωση του λαού – και άρα αποτελεσματική ρύθμιση των κοινών - για όλα τα θέματα που τον αφορούν καθίσταται ΑΔΥΝΑΤΗ.
Το είδαμε με το πραγματικά ελπιδοφόρο κίνημα των πλατειών. Με την πάροδο των ημερών και παρ ότι οι συνελεύσεις δεν μπορούσαν αντικειμενικά να πιάσουν το σύνολο των κοινωνικών προβλημάτων όταν άρχισαν να βάζουν στο τραπέζι σχετικά αρκετά προβλήματα έστω και με επιφανειακή παρουσίαση άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Εδώ ήρθε η μεγάλη κόπωση για τους περισσότερους συμμετέχοντες οι οποίοι άρχισαν σιγά – σιγά να εγκαταλείπουν το πείραμα της αυτοθέσμισης γιατί απαιτούσε πιο πάνω από συνεχές 24ωρες παρουσίες για την κάλυψη κάποιων προβλημάτων.
Όμως αυτός ο θεσμός ο προερχόμενος από το παρελθόν δεν είναι για πέταμα. Και αυτός ο θεσμός ή μέρος αυτού θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί συμπληρωματικά, επικουρικά ενός άλλου κεντρικού μέσου ανάδειξης της πραγματικής θέλησης του λαού. ( Πχ συμπληρωματικό των κληρωτών νομοθετικών σωμάτων)
Δημοσκοπήσεις:
Επίσης αδύνατη είναι η επαρκής ενημέρωση του λαού για όλα τα θέματα και στην περίπτωση των προτεινόμενων δημοσκοπήσεων σαν μέσον για το πέρασμα της νομοθετικής εξουσίας στο λαό.
Και αυτό το μέσον δεν μπορεί να είναι άχρηστο για το πέρασμα της νομοθετικής εξουσίας στο λαό. (Προτείνεται πχ Τα κληρωτά νομοθετικά σώματα να βγαίνουν με προδιαγραφές επιστημονικής δημοσκόπησης για να είναι στο μέγιστο βαθμό αντιπροσωπευτικά της σύνθεσης και θέλησης του λαού)
Ηλεκτρονική ψηφοφορία:
Το ίδιο θα συμβεί και αν χρησιμοποιήσουμε το μέσον το οποίο υπάρχει και που θα έρχεται όλο και περισσότερο από το μέλλον. Την ηλεκτρονική δηλαδή ψηφοφορία σαν μέσον ανάδειξης και διαπίστωσης της άποψης της πλειοψηφίας του λαού. Με τα σημερινά όμως δεδομένα και εδώ θα λείπει η δυνατότητα για επαρκή ενημέρωση των πολιτών για το κάθε θέμα από τον συνολικά τεράστιο αριθμό θεμάτων.
Και αυτό το μέσον θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί σίγουρα στο μέλλον όπως πχ για περιπτώσεις ανάγκης λήψης πολύ γρήγορων αποφάσεων κλπ.
Σημείωση 2:
Αγωνιζόμαστε για μια άλλη μορφή οργάνωσης της κοινωνίας. Αγωνιζόμαστε για μια άλλη συγκεκριμένη οργάνωση της κοινωνίας όχι επειδή επιθυμούμε την πραγματοποίηση κάποιας αφηρημένης ιδέας αλλά γιατί πιστεύουμε βαθειά ότι με την άλλη μορφή κοινωνίας που προτείνουμε, οι άνθρωποι θα μπορούν κατά τρόπο πολύ πιο αποτελεσματικό – σε σχέση με το σημερινό ολιγαρχικό - να ικανοποιούν τις υλικές και ψυχικές τους ανάγκες.
Το στοιχείο λοιπόν της συγκριτικά πολύ μεγαλύτερης αποτελεσματικότητας στην ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών είναι ο πιο βαθύς σκοπός μας.
Την βάση πάνω στην οποία στηρίζεται η άποψη της μεγαλύτερης αποτελεσματικότητας μιας λειτουργούσας κοινωνίας με τη νομοθετική και την εκτελεστική στο λαό την εκφράζουμε μέσα στο κείμενο « ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΕΧΟΥΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΜΗΔΑΜΙΝΗ ΓΝΩΣΗ ΣΕ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ».
Όμως αυτή είναι μόνο η απαραίτητη βάση. Χρειάζονται και τα πρακτικά αποτελεσματικότερα μέσο με το οποία ΘΑ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΘΕΛΗΣΗ του λαού και κατόπιν να εφαρμόζεται (εκτελεστική).
Μέσα έκφρασης και διαπίστωσης της άποψης ή της θέλησης του λαού μπορεί να είναι διάφορα. ΠΧ τα δημοψηφίσματα, οι γενικές συνελεύσεις, οι ηλεκτρονικές ψηφοφορίες κλπ.
Όμως μπορούν αυτά τα μέσα να εκφράσουν και την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ θέληση του λαού; Εδώ λοιπόν τίθεται θέμα ορισμού της πραγματικής θέλησης.
Για να γίνει κατανοητότερο το τι εννοούμε πραγματική θέληση θα αναφέρουμε πρώτα ένα παράδειγμα για τη διαμόρφωση μιας γνώμης-κρίσης.
Ένας εξηγεί σε κάποιον άλλο ένα ατύχημα. « Λοιπόν ο οδηγός του αυτοκινήτου ενώ πήγαινε με κανονική ταχύτητα στην ευθεία, στρίβει ξαφνικά το τιμόνι και πέφτει πάνω σε ένα περίπτερο.» Αυτός που ακούει τη διήγηση σε τούτο το σημείο διαμορφώνει την άποψη ότι φταίχτης είναι ο οδηγός. Ο Αφηγητής εδώ του είχε αποκρύψει ότι ο οδηγός είδε ξαφνικά ένα μεγάλο λάκκο στο δρόμο τον οποίο είχε αφήσει ακάλυπτο το συνεργείο του Δήμου και στην προσπάθειά του να τον αποφύγει έπεσε στο περίπτερο. Με το στοιχείο που απέκρυψε ο αφηγητής, η πραγματική κρίση είναι εντελώς διαφορετική. Φταίχτης είναι το συνεργείο.
Έτσι λοιπόν ένα ουσιαστικό στοιχείο και να λείπει μπορεί να αλλοιώσει πλήρως την κρίση και άρα την πραγματική κρίση.
Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ θέληση λοιπόν μπορεί να υπάρξει μόνο όταν είναι αποτέλεσμα κρίσης κατά την οποία το υποκείμενο έχει στη διάθεσή του ΟΛΑ τα δυνατά καθοριστικά στοιχεία του προβλήματος ( επαρκής ενημέρωση) μαζί με τους αντίλογους.
(Η σωστότερη κρίση συνδυάζεται άμεσα και με την μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα)
Όσο περισσότερα καθοριστικά στοιχεία λείπουν από μια κρίση τότε η κρίση θα είναι επιφανειακή, υπερφίαλη, επιπόλαια, λαθεμένη.
Και εμείς φυσικά δεν θέλουμε ο λαός να κάνει επιπόλαιες, επιφανειακές κρίσεις.
Το πρόβλημα λοιπόν της επιλογής του καταλληλότερου μέσου δεν έχει να κάνει μόνο με την ανάδειξη της όποιας άποψης της πλειοψηφίας αλλά ταυτόχρονα και να διαμορφώνει τους όρους για το σχηματισμό της πραγματικής θέλησης της πλειοψηφίας.
Τα μέχρι τώρα προτεινόμενα μέσα για την αυτονομία της κοινωνίας (δημοψηφίσματα, ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, γενικές συνελεύσεις) έχουν κοινό ένα τεράστιο μειονέκτημα. Η σημερινή πολυθεματικότητα εμποδίζει αντικειμενικά καθοριστικά και απαγορευτικά την σε βάθος ενημέρωση του λαού για το κάθε θέμα και επομένως την διαμόρφωση της πραγματικής θέλησης του (και κατ επέκταση την αποτελεσματικότητα).
Η ΛΥΣΗ
Η κάθε εποχή έχει την δική της πολυθεματικότητα και πολυπλοκότητα. Σε κάθε εποχή όμως υπάρχει και η επιστημονική απάντηση σε αυτό το πρόβλημα. Έτσι στη σημερινή εποχή μας νομίζουμε ότι προς το παρόν υπάρχει η ΠΡΑΚΤΙΚΗ λύση.
1) Το πιο πάνω πρόβλημα, με τον όγκο των θεμάτων, πιστεύουμε ότι λύνεται ΠΛΗΡΩΣ με την πρόταση μας για τα κληρωτά νομοθετικά σώματα. Το κάθε νομοθετικό σώμα μπορεί να λάβει βαθιά και πολύπλευρη γνώση του προβλήματος που θα εξετάζει ΣΑΝ αυτή τη γνώση να την λάμβανε όλος ο λαός. (Κείμενο, ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ-ΕΠΙΛΕΓΕΙ-ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ)
Με μια δεύτερη ματιά στο πιο πάνω κείμενο θα διαφανεί ότι υπάρχει το κέρδος του ελεύθερου χρόνου για τον κάθε πολίτη. Αν υποθέσουμε ότι το κληρωτό νομοθετικό σώμα θα αποτελείται από 1200 πολίτες και τα ετήσια θέματα (κεντρικά, περιφερειακά, δημοτικά κλπ) είναι 500 τότε θα χρειάζεται να κληρώνονται ετησίως 600.000 άτομα. Έτσι αν οι πολίτες μιας χώρας είναι 8.000.000 τότε οι πιθανότητες να κληρωθεί κάποιος για να επιτελέσει αυτό τοσυγκεκριμένο λειτούργημα της επιλογής, θα είναι μία φορά κάθε 12-13 χρόνια.
Έτσι ο κάθε πολίτης θα έχει πολύ ελεύθερο χρόνο για να τον διαθέσει κατά βούληση. Θα έχει χρόνο για την προσωπική του ζωή ή για να μπορεί να συμμετάσχει σε εκτελεστικές ή σε ελεγκτικές κοινωνικές αρμοδιότητες – δραστηριότητες, σε καταθέσεις προτάσεων προς τις συλλογικότητές του κλπ.
2) Το κληρωτό νομοθετικό σώμα έχοντας όλη τη νομοθετική στα χέρια του θα μπορεί να αποφασίζει αν αισθάνεται ικανό να ψηφίσει για το συγκεκριμένο θέμα ή δεν θέλει να αποφασίζει και έτσι να το αναθέτει σε κάποιους ειδικούς .
Θα έχει δηλαδή και το θεσμικό δικαίωμα και την πρακτική δυνατότητα ακόμα και να αρνηθεί να αποφασίζει. Και όχι ενώ δεν μπορεί να αποφασίζει αντικειμενικά όπως με τα δημοψηφίσματα, οι ολιγαρχικοί να τον δουλεύουν λέγοντας ότι δεν θέλει να αποφασίζει για το 99% των προβλημάτων και γι αυτό τα αναθέτει σε άλλους.
(Τα πιο πάνω είναι λίγα από τα πλεονεκτήματα των κληρωτών νομοθετικών σωμάτων και θα φανούν ελλιπή στον αναγνώστη αν δεν διαβάσει με σχετική προσοχή το κείμενο «πως ο λαός μπορεί να ψηφίζει τον κάθε νόμο»)
Γ) Τα δημοψηφίσματα λοιπόν στο συνολικό ολιγαρχικό πολιτικό πλαίσιο είναι, ντε φάκτο ή και από πρόθεση, ένας άκρως ολιγαρχικός μηχανισμός προπαγανδιστικής παραπλάνησης του λαού τον οποίο βαπτίζουν δημοκρατικό.
Οι κακοπροαίρετοι δηλαδή οι ολιγαρχικοί που τα προωθούν σε διεθνές επίπεδο σαν απάντηση στην κρίση του ολιγαρχικού κοινοβουλευτικού μοντέλου, σιγά -σιγά θα ξεσκεπαστούν. Αργά ή γρήγορα θα ανοίξουν τα χαρτιά τους. Θα προσπαθήσουν να δημιουργήσουν αρχικά τις προϋποθέσεις για κα κάνουν στη συνέχεια ένα ολιγαρχικό κόμμα, προβάλλοντας για κεντρικό προγραμματικό στόχο κάποιες συνταγματικές μεταρρυθμίσεις. Θέλουν να παίξουν πολιτικό ολιγαρχικό ρόλο. Να γίνουν αύριο χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Να γίνουν βουλευτάδες κοκ ενώ ο πιο σημαντικός στόχος τους είναι να ανακόψουν την ριζοσπαστικοποίηση του λαού προσφέροντας φρούδες ελπίδες σε ένα πολύ καλοπροαίρετο μέρος του πληθυσμού.
Τώρα ξεκινούν κάποιοι «λαγοί» με προτάσεις για αναθεώρηση του συντάγματος αλλά όλες οι προτεινόμενες αναθεωρήσεις έχουν σαν κοινό παρονομαστή τη ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ του ολιγαρχικού συστήματος λήψης και εφαρμογής των αποφάσεων μέσα στην κοινωνία. (πχ κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας, απλή αναλογική, αυξημένες εξουσίες στον πρόεδρο της ολιγαρχικής κοινοβουλευτικής δικτατορίας, θεσμός των ολιγαρχικών δημοψηφισμάτων σαν το πιο ελκυστικό δόλωμα στο αγκίστρι κλπ).
Κατόπιν θα έρχεται το σημερινό ολιγαρχικό σύστημα με κάποιο δεξιό ( πχ ΝΔ) ή «αριστερό» ολιγαρχικό κόμμα (πχ ΣΥΡΙΖΑ ή ΔΗΜΑΡ) και θα υλοποιεί κάποια από αυτά ή και όλα χωρίς όμως να αλλοιώνεται η ουσία του ολιγαρχισμού. Τώρα με την τεράστια κρίση του κοινοβουλευτικού ολιγαρχισμού έχουν ανάγκη από ένα λίφτιγκ του συστήματος το οποίο να δράση σαν παγίδα στην κοινωνική συνείδηση. Και όταν κάποιο ολιγαρχικό κόμμα θα προχωρεί προς αυτές τις συνταγματικές αλλαγές θα φέρει σε δύσκολη θέση, από άποψη επιχειρημάτων, εκείνους τους καλοπροαίρετους αγωνιστές της δημοκρατίας που από λάθος τους υιοθέτησαν αυτές τις ολιγαρχικές προτάσεις.
(Είναι απλά θέμα χρόνου η επαλήθευση των πιο πάνω)
Οι προτεινόμενες σήμερα συνταγματικές αλλαγές από πρωτοβουλίες (λαγοί) ή αύριο από ολιγαρχικά κόμματα, ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΑ ΠΛΑΙΣΙΑ, είναι εξ ορισμού κάτι το αρνητικό γιατί πάει να σταθεροποιήσει σε νέες βάσεις το ολιγαρχικό σύστημα και να του δώσει πνοή και παράταση ζωής στην κοινωνική συνείδηση και πρακτική.
Αν κάποιο στοιχείο από αυτές τις αλλαγές ήταν μέσα σε ένα συνολικό δημοκρατικό πλαίσιο ( νομοθετική και εκτελεστική στο λαό) τότε αυτό το στοιχείο θα ήταν θετικό. (πχ δημοψηφίσματα) Όμως το ίδιο στοιχείο αν βρίσκεται μέσα σε ένα ολιγαρχικό πλαίσιο τότε είναι αρνητικό. Πχ το Η2Ο (νερό) με αυτά τα δύο στοιχεία του είναι πολύτιμο και άκρως απαραίτητο για τον ανθρώπινο οργανισμό. Όμως αν αυτά τα δύο στοιχεία βρίσκονται σε άλλο «πλαίσιο» όπως πχ στο H2So4 (βιτριόλι) τότε γίνονται δηλητηριώδη για τον ανθρώπινο οργανισμό.
Έτσι και με την προώθηση σήμερα κάποιων συνταγματικών αλλαγών όπως πχ καθιέρωση δημοψηφισμάτων. Αυτές οι αλλαγές μέσα στο ολιγαρχικό σύστημα όχι μόνο δεν θα είναι θετικές για το λαό αλλά πολύ αρνητικές αν λειτουργούν υπέρ του τελικού ολιγαρχικού σκοπού. Δεν θα πρόκειται με τίποτα περί λαϊκών κατακτήσεων αλλά περί ήττας γιατί θα δίνουν παράταση ζωής στο σαπισμένο κοινοβουλευτικό ολιγαρχικό σύστημα. Και το σύστημα με τέτοιου είδους κινήσεις, δίνει διαρκώς στον εαυτό του μακροχρόνιες παρατάσεις ζωής. Αν αυτές οι διαρκείς παρατάσεις συνεχιστούν και δεν κοπούν από το λαό τότε η ολιγαρχική εξουσία θα διαιωνίζεται μέχρι τη 10η παρουσία.
ΥΓ. Οι αγωνιστές για την αυτοθέσμιση της κοινωνίας έχουν αποκτήσει ήδη μια πολύ καλή εμπειρία τα τελευταία χρόνια.
Από το σήμερα, η συνέχεια στο κίνημα των πλατειών για αυτοθέσμιση της κοινωνίας μπορεί να γίνει με την ΠΡΑΚΤΙΚΗ αποτελεσματική πρόταση (και όχι επιφανειακή) για το κεντρικό μέσον έκφρασης της πραγματικής θέλησης του λαού (και για τα συμπληρωματικά αυτού) . Και εδώ θα πρέπει να συντονίσουμε όλοι τις σκέψεις μας. Ελπίζουμε να βρούμε σύντομα ένα κοινό πρακτικά αποτελεσματικό μέσον για να προτείνουμε στις κοινωνίες.
(Ένας ορισμός που εκφράζεται για την αποτελεσματικότητα είναι: «Όσο το δυνατόν μεγαλύτερα οφέλη με λιγότερο κόπο (κόστος).»
http://bezedakos.blogspot.gr/2012/03/blog-post_7834.html
